مجید کریم پور ریحان؛ شهرزاد شریف جاهد
دوره 1، شماره 2 ، پاییز 1399
چکیده
تلاش برای داشتن یک برنامه ملی آمایش سرزمین در طول ۳۵ سال گذشته همواره با موانع و چالش‌های متعددی مواجه شده است. تجربه برنامه‌ریزی از نوع آمایش سرزمین در ایران مؤید اتفاقات و تصمیم گیری‌های پر فراز و ...
بیشتر
تلاش برای داشتن یک برنامه ملی آمایش سرزمین در طول ۳۵ سال گذشته همواره با موانع و چالش‌های متعددی مواجه شده است. تجربه برنامه‌ریزی از نوع آمایش سرزمین در ایران مؤید اتفاقات و تصمیم گیری‌های پر فراز و نشیبی در ابعاد مفهومی، نظریه ای، تکنیکی، رویه ای، فرایندی، سازمانی و قانونی میباشد که گاه منجر به پیشبرد این امر شده و گاه در جهت به انزوا کشاندن و انحراف از مسیر اصلی حرکت گردیده است. این پژوهش قصد دارد که برنامه‌ریزی آمایش سرزمین را با دیدگاه فرایندی بررسی و ارزیابی کند و در این مسیر به مفاهیم، سازمانهای در گیر و قوانین حاکم بر نظام برنامه‌ریزی ایران در رابطه با آمایش سرزمین توجه خاص نشان دهد بر اساس مطالعات انجام شده مهم ترین علل عدم تحقق برنامههای آمایش سرزمین در ایران زمینههای مفهومی سازمانی و قانونی است. با وجود برداشتهای نادرست و شناختهای اندکی از مقوله آمایش سرزمین، شرایط جغرافیای سرزمین پیچیده و متنوع ایران، قوانین کم و بیش مستقل و الزام آور مرتبط با آن، جایگاه تشکیلاتی متزلزل و مبهم و نیز وجود نگاه غالب بخشی در برنامه ریزیهای میان مدت توسعه اقتصادی و اجتماعی، عملیاتی شدن برنامههای آمایش با مشکلات فراوانی مواجه است.
